18 may 2013

... y llegué a casa.

Me apuré todo lo que pude para poder salir en seco del hotelito, pero no hubo manera, para cuando ya tenía el petate en la moto las primeras gotas empezaron a caer, lo que me hicieron presagiar una jornada de lo más húmeda.
Aih sí!! Pues no me achico!!. Tomé el rumbo que tenía en mente a pesar de los pesares. Contra cualquier pronóstico meteorológico yo quería ir por las montañas y así lo hice y parece que mi desafío funcionó y la lluvia cesó. Los primeros 300 kms de ruta, por el embalse del Ebro, Aguilar de Campo y demás localidades del norte de Castilla León y alguna cántabra, fueron en seco y con el firme perfecto para poder abrir gas a placer, con las siempre presentes cumbres nevadas de las cordillera Cantábrica y Montes de Palencia. Luego empezaron a caer algunas gotas pero nada serio, lo que me permitió sumar otros 100 kms antes de parar a comer por culpa de la esperada de las esperadas lluvias, poco antes de entrar en Galicia, así que le mandé un caldito gallego y unos chipirones para ir entrando en materia.
Por obra y gracia en cuanto acabé de comer, la lluvia cesó de caer y emprendí ruta, pero al poco de entrar en la comunidad que me vio nacer, al llegar a Becerreá, el aguacero tomó forma y yo la igualé y subí. Que se pone chula?, pues yo más! y así con la misma, le planté cara y me adentré por las montañas de la zona en dirección Sarria, por una comarcal que daba pena verla, pero que en seco tiene que ser una maravilla. Parece que resultó mi jugada porque poco antes de arribar en Sarria, ya había remitido, o por lo menos reducido en fuerza. La tenía dominada. Hoy conmigo no podía. Esta batalla era mía y al llegar a Monterroso apareció el sol en inconfundible gesto de sumisión. La guerra la había ganado.
A las siete de la tarde llegué a casa destrozado, física y mentalmente, así que ahora mismo no puedo más que agradecer a todos los que me habéis escrito algo, donde fuera, pero si a alguien he de agradecer éste regalo, es a Carol, por haber sido mi cómplice en esta aventura, dándome todo su apoyo e intentando entender algo que se le escapa de las manos, la moto. Hay muestras de amor incontestables y ésta ha sido una sin igual. Gracias!!
Creo que la crónica de un viaje no es dedicable, pero ésta sí lo será.
Para el que ha cuidado de mi sobre dos ruedas, para el que me ha ayudado a tomar las decisiones apropiadas en cada momento, para el que me ha hecho ser más prudente y sin duda mejor persona. Para mi hijo Anxo.

LA RUTA 584 kms



embalse del Ebro y cumbres cántabras

13 comentarios:

  1. no se que mas decirte. Que algun dia puedas contarmelo cara a cara con una birra. Felicidades, eres un crack.

    ResponderEliminar
  2. Gracias Viri!

    Carlos, poco le faltó para ese momento, pero no pudo ser :(

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. te hubieras pasado por BCN? Eso hubiera desmerecido tu excursion por las Aldeas... De todas formas ahora ya no tienes excusa para las próximas quedadas nacionales de MM (¿juas?) Como me digas que tu moto no es para viajar te la meto por...

      Eliminar
    2. Mi moto es para viajar dependiendo por donde se planifique ;) haré todo lo posible por estar. Gracias Carlos!

      Eliminar
  3. Enhorabuena por tu aventura..
    Gracias por hacerla nuestra..
    Y las dedicatorias...... Perfecto colofon
    Benvido.
    Boas noites!!!

    ResponderEliminar
  4. Ohhhh........ que bonito final!!!!
    Pero, y ahora que? Que voy a leer yo en mis ratos libres con lo enganchada que estaba a tus relatos? Jeje
    Bienvenido
    Firmado: (como me habías llamado?) Tato's wife, jiji

    ResponderEliminar
  5. Por fin en casita.....que pedazo de viaje, el proximo es un viaje de tres, que se nos hizo muy largo.

    ResponderEliminar
  6. la mejor cronica sin duda esta ultima, jajajajaja

    ResponderEliminar
  7. Que bien ya en casita y con un buen bagaje en tu mochila para seguir contando .La aventura no acaba aquí...Bonito final . Enhorabuena!

    ResponderEliminar
  8. Bo final e bo comezo Pablo! Despois de experiencias deste tipo k vives con todolos sentidos, a volta a cotidianidade vai ser diferente... Benvido a casa!! K comeces unha viaxe cada dia!!

    ResponderEliminar
  9. Xa me parecía a min raro non verche a cateme diante da casa ó pasar eu cara o traballo, e mira, o GSriño dándolle ó corno pola patria de Napoleón!!! Faite grande a prosa, moi amena...

    Que mal esto de non poder entrar a diario polo Jato e terme enterado a día 20 desta aventura.... En fin, que xa falaremos diante dunha caña no Caralletto...

    Saudos, X.A. Picón (Bandido para os das motos)

    ResponderEliminar
  10. Ese Picón!! Xa che contarei ;)

    ResponderEliminar
  11. Ese Picón!! Xa che contarei ;)

    ResponderEliminar