17 dic 2013

Probando probando!!. video.



O sábado pasado tiña, como xa e habitual, pouco máis dunha horiña roubada a caracán para darlle jaaass a moto, así que decidín facer probas coa cámara e grabar o mesmo percorrido dende distintos ángulos... a cousa parece que pode chegar a prometer jeje, pero terei que dar cun trazado máis interesante, que as pistas do lado da casa sonche unha ruina trazada a tiralíneas, e seguir afinando na montaxe claro!. O que sí parece patente e que as tomas polo chan, coas rodas de protagonistas, imprimenlle certa velocidade os vídeos, así que haberá que seguir facendo desas.


VIDEO











17 nov 2013

Xesteiras. Vídeo

Xa estivera alí doutra volta, hai pouco máis dun ano e quedara totalmente engachado a este sitio. O entorno e dunha fermosura especial e a sensación de liberdade faise mais tanxible que nunca. Monte Xesteiras reune todo o que se lle pode pedir a un paseo “off” de calidade; kms sen asfalto ningún, entorno boscoso coma poucos, un desnivel importante de principio a fin e un cumio que fai meta de chegada, cunha panorámica que nada ten que envexar a Paxareiras ou a propia Curota. Pena de estación meteorolóxica claro!, pero todo non se pode L.





















15 nov 2013

Primeiras reflexiós -off-

Polo momento non levo mais de tres saidas, ou máis ben escapadas, porque sabendo que en pouco máis dunha hora estaba de volta na casa, falar de saidas resulta esaxerado… pero dabonda para darme boa conta que rodar polo marrón non é un chiste. Paréceme moi técnico, moitísimo máis do que nunca imaxinara... abrir gas e forzar o cerebro a procesar unha chea de cousas faise co mesmo cable que tira do carburador, co mesmiño!. Afrontar unha curva “rápida” dunha pista forestal non che son parbadas. Se no asfalto hai que chegar cos deberes feitos, polo monte hainos que traer listos da escola, ou abrir gas pechando os ollos e que pase o que teña que pasar. Todo é novo para min, dende o primeiro charco, a primeira pedra, árbore no medio do camiño ou cortafuegos, así que disfruto con cada metro que fago ou trampa que deixo atrás, e cada vez, o corpo píde máis lío… pero seguirei liando a modo.

Pouco a pouco vou superando meus temores, inseguridades, que fanme caldo na camiseta igual que as primeiras veces que baixaba na moto o pueblo logo de sacar o permiso, que a tensión en cada músculos facíame chorrear hasta do lugar máis escuro do corpo, pois ajora igual, chego a casa dando noxo pero satisfeito, e o mais importante, desfogado de darlle o mango por  pouco tempo que fora.

A moto vai caralluda, igual debería baixarlle máis a presión da roda traseira para que enjanche millor nas subidas ou toquetearlle no amortiguador, irei probando… pero estou moi contento co seu comportamento e parece que as barras quedaron ben reguladas logo de probar distintos tarados, así que en liñas xerais moi ben, a falta de cambiarlle o piñón por outro dun dente menos para poder rodar maís entre segunda e tercera, ademáis de darlle ese "punch" de gas que faille moito a hora de pinzar de diante ou facela derrapar para meter ou sacala das curvas.

O tema da equipación tamén vai a modo, que todo de vez non se pode, pero está claro que para ir polo monte hai certas cousas das que non se pode prescindir, así que últimamente non deixo de remexer pola rede na procura da mellor relación calidade precio.

A navegación, como non podía ser doutro xeito, corre por conta de "Oruxmaps" e logo de ter localizado un mapa con curvas de nivel e camiños detallados (topo 4umaps), e descargado miña comarca para poder traballar "off-line", teño a papeleta resolta. Así da justo!!


**************


Espero ler todo isto daquí nuns anos escarallándome a risa daquelas primeiras conclusiós. O final este blog trata diso, de recordarme a min mesmo quén era eu hai uns anos e que cousas tiña nesta cabeciña que non deixa de rillar.


captura Oruxmaps (topo 4umaps) en 3D













13 nov 2013

Traballando co Oruxmaps. Vídeo.







Onte tiña que localizar unhas fincas que previamente, hai uns días, tivera que posicionar no GPS coa inestimable axuda do Oruxmaps, para preparar a documentación dunha herdanza coa que anda a voltas miña dona… e como a cousa prometía enredar polo monte un ratiño na procura dos “waypoints”, decidín coller a moto que fixo remataría antes a faena, e de paso, porqué non facer un video, jur jur!!















8 nov 2013

Probando chuches. video




Con isto de ir aumentando a seguridade polo marrón, fíxenme cun collarín de espuma e unhas botas de verdade, de astronauta, das que fan que en vez de pes teñas muñós insensibles, case inertes. Con estas botas a sensibilidade nas palancas de marcha ou freo é anecdótica, pasa a rexistrar índices negativos. Non e que perdas tacto, non, directamente sofres amputación dos membros para pasar a traballar con zancos ortopédicos. Nunca tal cousa pensara.

O paseo non pretendía ser mais que unha posta en escea dese par de elementos, a meu xuizo indispensables  para pasearse polo monte, e así foi, pero unhas cousas levaron a outras e o pouco xa estaba sorteando trampas de todo tipo, sudando coma un can e desexando que todo aquilo rematara dunha fuckin vez… NAAAAA!! Estaba a disfrutar coma un porco nunha lameira, coma se fora o único jalo do jaliñeiro, por tutatis!! Canta felicidade pode transmitir un ferro?? Pregunteime nun par de ocasios sen dar coa resposta… pero e que dende que coñecin a austríaca ésta, non deixo de facerme a mesma pregunta unha e outra vez...


Fixen cumio, parei, fotos de rigor, vista o horizonte e jassssss!! polo corta fuegos abaixo. Abrelle gas aquí para endereitar isto, baixa o cu que non ves que isto afuciña, ollo coa lagoa glaciar, a fochanca, o pao e os penedos, toxos, toxos e mais toxos. Acabou o corta fuegos sen pena, pero coa gloria de ter sentido ben reguladas as barriñas estas que calquer día montolles un altar. O subir cara o cumio parecíame que non estaban ben taradas de todo (será cousa da miña postura que fai que cargue moito os brazos), pero en baixada e llaneando polo corta fuegos, totalmente irregular, a orquilla traballaba coa dozura propia  dunha diosa grega, tragando todo canto había jeje.



Cheguei a un camiño que metia medo, pero claro, ca chuvia treboenta de onte a noite, era de esperar dar cun pantanal así. Metín a moto polo medio e medio do camiño enlamado e como vin que a cousa ia ben, apreteille o gas con intención de pasar aquilo o estilo dakariano, pero non, antes parei forzosamente na lama para comprobar testura e sabor. Pero ainda así, e coa moto enterrada hasta as orellas, tiña tatuado un sorriso na miña face que calqueira diria que son o tonto do pueblo. Erguina e jasssssss!!!!. Fixen un par de kms por pistas duras practicando aquilo de sair da curva a golpe de mango e nunha destas, cando case me adianta a roda traseira pola dereita, decidin que por hoxe ben chegaba de sensaciós fortes. Barrín o monte cerrei a porta e pirei dalí antes de que ninguén notara miña presencia.

As botas caralludas, a proxima vez mirarei de non deixar as pernas en casa, por aquilo de ir collendo confianza. Non, en serio, moi ben, cambia todo, pero dinme conta que a distancia das palancas aos estribos, está especialmente pensada para montar con botas de astronauta, así que por esa banda moi ben. O collarín dame seguridade, igual non vale para nada, pero pensar que por levar esa merda o perigo de desnucarme podese ver diminuido nun 0,000002% faime ir algo mais seguro. Psicolóxicamente faille moito. O malo foi a conxugación de ambos elementos, que obrígame mirar de levantar o manillar un par de centímetros. A ver!, entre que as botas fanme crecer un centímetro e o collarín non me deixa tirar moito a cabeza para atrás, non queda outra que mirar de ir mais erguido na moto, levantar o manillar vamos!, así que merda! terei que ir mirando outra chuche máis jejeje


Por certo, da baixada polo corta fuegos e da esparramada na lama non busquedes nada no vídeo. Pensaba que lle dera a “rec” e dinlle ostias!.
















22 oct 2013

Outro pasiño "off". vídeo

Hora e media tiña para darlle unha voltiña, e tendo chovido coma choveu o venres mailo sábado, había que probar as rodas polo barro, que o final foi ben pouco, pero había que sair na prucura del.

Fíxenlle un “pit stop” na gasolinera de Casalonga para lle baixar presión as gomas. A un bar e medio, menos non eh!, que non me quero deixar a llanta no primeiro croio dun carreiro calquera, paso!!... e JASSSS na procura do “Track” que teño cargado no teléfono.
Unha cousiña teño que dicir: Os tempos e as distancias polo monte non che son ijuais. No monte cada minuto intensifica o que lle segue e desmerece o anterior. Non digo que non pase o tempo, simplemente digo que quince minutos por un tramo medio complicado, faiche caldo na camiseta, así que unha hora mallando, para un recén chegado coma min, eche unha a-ni-ma-la-da (notas de novato: sair de verán ainda que neve). Por outra parte, ademáis do tempo, temos a distancia. Miña idea era de facer o percorrido todo (que pasa polos concellos de Ames, Santiago e Negreira) en menos de duas horas ou así... pero nunha hora non fixera máis que chegar a Figueiras (que por asfalto levaríame sobre 10 min.) Vamos! que enredo mais polo monte que no bar tomándolle a arrancadeira. Terei que pensar adicarlle unha mañá enteira o paseo circular pola comarca...

A cousa é que rodando mais polo “off” que polo “on”, cheguei o alto de Figueiras pouco despois de ter espallado a moto pola corteza terrestre con bastante menos mimo do que quixera, pero sonche cousas de novatos que hai que ir pulindo, verédelo no vídeo (nota: coller unhas botas off das que non esbaran), así que para cando as primeiras pingas decidironse materializar no meu casco, eu xa puxera os peteiros contra casa e abríralle jas polo nejro coma se fora o fuckin Marquez sorteando vacas, vellas e cadelas doentes. Adiantei a unha nuve treboenta nunha roda e dinlle as costas a choiva derrapando cas duas mentras lambía o asfalto cas orellas, así que cheguei a casa con marxe dabondo para pasarlle o tratorito polo prado antes de que me collera a manta de auga.


Unha saida caralluda!!.























8 oct 2013

Iniciándome en el "off road". vídeo

Mucho me queda por delante, pero yo seguiré paso a paso, sin prisas, para ir haciéndome más interesantes los avances y más perdurables las mejoras sobre la ktm... para conocerme a mí y a mi propia montura sobre un terreno que no es el habitual, en el que todo es distinto, en el que se disfruta de otra manera.

Así que por fin me decidí a montarle las ruedas mixtas de tacos que tenía aburridas en el garaje desde que las adquirí aprovechando una buena oferta en la red cuando las temperaturas aún exigían seguir rodando sobre asfalto, pero llegado el otoño ya no me pude aguantar más y este ha sido el resultado:






CONTINENTAL TKC80 120/70/17 y HEIDENAU SCOUT K60 150/70/17


Lógicamente rodar por lo marrón con unas Dunlop Sportmax Mutant o con unas Pirelli Scorpion Trail (ambas increíblemente buenas sobre asfalto) a rodar con los taquitos nuevos de estreno... es como la noche de la sima más profunda y el día sobre la cumbre más expuesta. Esa es la sensación de quién no ha probado otra cosa antes, del que se está iniciando en esto y sin haber tocado ni amortiguación ni presiones, tal cual desmontar unas gomas y montar las otras, estas han sido mis primeras impresiones. Me reafirmo, quiero ir poco a poco para saborear hasta la más ínfima de las mejoras y así poder aprender y distinguir bien entre lo que es bueno y lo que es mejor.


MI PRIMERA INCURSIÓN:





















7 ago 2013

Non so de motos vive un. video

O meu e rodar, asi que de vacacios en familia non me queda outra que aparcar a ktm e coller os patíns... O caso é rodar rodar e rodar jejeje



                           















3 jun 2013

Otra cúpula!

Hay que ir dejando atrás aquellas cosillas que monté en la moto con el único propósito del viaje, pero cuesta, es como pasar página y no quiero... así que iré poco a poco.

He comenzado con la cúpula papal, que sinceramente, no me chista demasiado y a pesar de ser efectiva, no casa con la estética seglar, pagana, de mi tranganillo, ni con la mía claro!, así que he optado por algo más...
Bueno, mejor verla!

Lo que sí, decir que esto engancha y aún me queda cubo para un par de cúpulas más... para ir probando cosas jejeje y además, con el trabajo que da, pues nada... ayer llegué a casa sobre las nueve, acosté al peque, me puse manos a la obra y antes de cenar ya tenía la nueva cúpula montada.

p.d.: Lo sé, todas quedan mal, pero ahora solo puedo ver la antigua KTM "ready to race", en modo "ready to travel"... ya iré cambiando la óptica con el tiempo.

Saudos!

















21 may 2013

Resaca de viaje


Aquí iré poniendo cualquier cosa de interés, o no.


Saldo:
Me he gastado 1350 euros en 16 días (buff! nunca tal cousa fixera), entre alojamiento, comida y taller.
He dormido en hoteles, hostales, hostels, Bed & Breakfast, en la habitación de un camping y hasta en la casa de un particular, por una media de unos 28 euros noche, con desayuno, lo que hace un total de 420 euros.
Me he cascado 7500 kms con gasolinas que oscilaban entre 1,25 (razonable, muy bien) y 1,80 (estafa) euros/litro, vamos! unos 600 euros en gasolina. (en Italia llegué a ver el litro a 1'90, pero antes de pagar eso la robo).
Como en taller se fueron 70 euros, más 10 euros en un bote de aceite para la cadena, me he gastado lo que resta, unos 250 euros, en vivir a todo trapo, comiendo marisco, caviar y champán a diario, en sueños, por el día comida normal, casi siempre sentado a una mesa, pero algunas veces he comido o cenado de lo que venden por la calle, muchísimo más económico.
Se puede viajar por menos dinero en cuanto al alojamiento, haciendo de los hostel meta diaria (pagué 10 euros en Sarajevo y 9 en Kotor), lo que obliga a parar siempre en ciudades que disfruten de los mismos claro!, pero a mi esta vez no me valía, yo lo que quería era viajar sin una meta obligada y la diferencia ronda los 200 euros para 15 noches y yo los pagé. También está la opción de la tienda de campaña y camping a diario, pero así ya no se puede viajar ligero y esa era una premisa que no pensaba incumplir. En la comida también se puede ahorrar bastante comiendo por la calle, pero también dependes de encontrarte a la hora del hambre en localidades que ofrezcan esta opción. En ciudades o pueblos grandes vamos!.

Mi Moto...
mi moto!, mi moto es cojonuda!, coooomo mi moto!, no hay ninguna!!!... lo siento pero me desato cada vez que pienso en lo bien que se ha portado la jodia. Lo bien que ha respondindo, a cero metros o a dos mil y pico sobre el nivel del mar, sin renqueos, desmayos o reproches. Lo bien que se ha portado aguantando "altas" velocidades constantes y frenadas, derrapadas y acelerones, que en ocasiones resultaron agotadores. Perfecta!. Creo que la he dado lo que me pedía y yo creo haber recibido de ella lo esperado. Fidelidad y fiabilidad. Así que solo me queda disculparme por haberla hecho sufrir más de lo prometido en interminables rectas o dejarla bajo mínimos de aceite en una ocasión. Mis disculpas y gracias por haber respondido como el primer día luego de completar tus carencias. Lo puedo decir con la boca grande: Que gran moto!!

Y luego del merecido homenaje, he de decir que está claro que mi "tranganillo" no es específicamente viajero, pero haberlo equipado con casi 450 kms de autonomía, portabultos y cúpula, han hecho de él una moto trail asfáltica/ligera de las buenas, y si además tenemos en cuenta el trazado que había perfilado pensando en sus cualidades, por carreteras de cualquier nivel evolutivo y con una mochilita de apenas 7 kg de peso, ha resultado un viaje de lo más adecuado para un molinillo juguetón como resulta ser éste lc4 640, que a pesar de holgado, guarda muy mala leche si se le busca. Así que sí, lo volvería a hacer con mi moto, sin ninguna duda, éste bocadito a Europa o un buen mordisco al mundo, en serio. Verte en los Pirineos, Alpes o Balcanes con tu propia moto "ready to play", con poco más lastre que el habitual, desestimable, no tiene precio. Viajar ligero vale mucho cuando con lo que disfrutas es eso, con la ligereza de una moto que apenas supera los 150 kg, pensada para abrir gas con todo y frenar con lo mismo tantas veces como puedas. Que hay motos mejores?, pues claro!, siempre las hay, mejores en unas cosas y peores en otras, pero buena de verdad para todo, ni tu ni yo gozamos de ella.

Las herramientas.
No las he utilizado demasiado (mejor!), más que para apretar alguna tuerca o cualquier otra tontería como la cadena o el aceite de la Shadow, cosas que se podrían haber solucionado sin necesidad de portarlas conmigo, pero saber que las llevaba, suficientes como para poder desmontar el carburador si fuera preciso o cualquier otra cosilla, me ha permitido viajar con mucha más tranquilidad alejándome de las rutas comerciales en muchas ocasiones. Sin duda las volvería a llevar.

La cúpula.
Alta como es cual cofia papal, ha resultado perfecta, mejor que la "original" en cuanto a turbulencias sobre el casco, así que igual la dejo instalada o me fabrico una un poco más vistosa, algo más pagana... está por ver, pero sea como sea, ésta me la guardo para los paseos largos y clericales.

Las ruedas.
Pirelli Scorpion Trail 17", se han convertido en mis presentes y futuras gomas. Sobrias y muy manejables, con buena duración (en total han durado 8500 kms), que no significaría nada si su respuesta fuera deficiente, pero han resultado unas muy buenas gomas que permiten jugar a deslizar la trasera o forzar una frenada en plegada con la delantera.
Algo que me ha llamado mucho la atención es que me las he acabado ambas al mismo tiempo y sensiblemente más perjudicada la delantera, cuando lo habitual sería lo contrario, pero el resultado ha confirmado mis sospechas. El compuesto delantero tiene que ser mucho más blando que el trasero en mayor proporción que en otras ruedas que he montado. Muy bien en seco, pero es que en mojado han demostrado una nobleza realmente notable. El tema es que en mojado ya se sabe... nobleza toda hasta que te caes jejeje. Excelentes ruedas sin lugar a duda!!.
Ah! off-road no valen nada, como ninguna de su segmento claro!, pero tendría que probarlas bajando presiones, así que eso quedará para una futura entrada.

Navegador.
Como no podía ser de otra forma, mi navegador ha sido "oruxmaps" que no ha fallado ni una sola vez en 7500 kms. Llevar la ruta cargada de casa es increible!, te desentiendes de todo, lo único que hay que hacer es seguir la línea marcada sobre el mapa, estar atento al cruce en cuestión y darle gas. Increible!!. Además la ruta la puedes ir modificando a placer, como si de un mapa convencional se tratara, pero lo de llevar las rutas en el teléfono, es sencillamente perfecto para no perder tiempo estudiando lo que ya has hecho en casa, tranquilamente ante un monitor. Recomendabilísimo!!
Además puedes ir apuntando sobre el mapa como "waypoint" los sitios que te recomienden o los que te apetezca, como el hostel donde quieres dormir al llegar a aquella ciudad, por ejemplo, y así ir directamente a la puerta etc... una pasada!! y sin tarifa de datos eh!

"off"
He viajado por carreteras muy variadas, pero off-road como tal, solo he hecho unos 10 kms en Slovenia, por una pista dura y muy facilita la verdad (apta para las ruedas que monto), ahora bien, las obras en las carreteras me han obligado a mí y a cualquier usuario, a hacerme otros tantos kms por gravilla, zahorra o tierra. Hay obras por todas partes que te derivan por cualquier sitio y ahí mi moto ha demostrado ser una todo camino sin igual. Que me pare un semáforo de obra para esperar a que pasen los contrarios NO, pero que de vez en cuando me pongan unos cientos o miles de metros "off", ENCANTADO!!.


Rutina de viaje.
Ha sido sencilla pero eficaz. Por la mañana, luego del correspondiente aseo y desayuno, antes de emprender viaje, revisión visual a la moto (pastillas, niveles, transmisión y cualquier otra cosa que pudiera saltar a la vista). Al llegar a destino, una vez localizado el alojamiento, no sin antes haber preguntado en varios sitios y regateado en el más económico de ellos, engrasar cadena. Luego, ya en donde fuere a postrar mis huesos definitivamente y antes de hacer ninguna otra cosa, lavar la ropa que lo exigiera y tenderla para recogerla seca al día siguiente, o bien lavadora y secadora donde fuera posible (la ropa de la moto la he lavado al llegar a casa). Luego aseo personal y lo que se tercie.

En solitario.
No me he sentido solo más que durante un par de minutos del segundo día, después de haber cogido la moto y rodando por una larguísima recta, con niebla y frío, pero solo fueron un par de minutos en los que me pregunté por mis inseguridades. Nada más. El resto del viaje no tuve tiempo de sentirme solo, sí de pensar en muchas cosas, pero lo que es soledad, nada!.
Hoy día tenemos la suerte de que la tecnología ha reducido las distancias familiares de tal forma que sentarme yo en una mesa a cenar en Montenegro con mi hijo en Galicia, frente a frente, ha sido posible con vídeo-llamada. Sencillamente genial!. Pero es que el resto del día siempre he estado acompañado, siempre, siempre. El contacto es constante, así que ese sentimiento de soledad no existe.
Por otra parte viajar solo hace que las personas con las que tropiezas día a día, reaccionen de distinto modo ante una sonrisa solitaria. No es lo mismo. Un solitario genera distintos sentimientos en el prógimo. El primero curiosidad y el segundo una especie de compasión, lo que hace que el anfitrión se sienta casi obligado a prestarte su ayuda en todo lo que sea posible, luego de haber satisfecho todas sus curiosidades claro!. La gente empatiza muchísimo con una persona sola a la que no hay que temer, porque simplemente está sola y si te sonríe, es buena, sin más. Viajar solo es una experiencia personal, necesaria.


....


Y se acabó... miro atrás y veo montañas, lagos, ríos, acantilados, valles, carreteras de vértigo, curvas, curvas, curvas y más curvas... pero sobre todo veo gentes amables, dispuestas y con ganas de vivir en paz. Espero que lo escrito me sirva para acordarme mañana de todo aquello que no he plasmado ayer, porque ha sido mucho lo que ha quedado sin contar. Todo. Lo más íntimo, las conversaciones con las gentes que me he cruzado, la complicidad entre las personas, el principio de lo que podía ser una gran amistad que nunca será, pero que nunca olvidaré. Somos las personas las que hacemos de un paseo una experiencia de vida, lo demás es el atrezo que cambia en cada escena, pero que en realidad poco importa. Algo creo haber sustraído de esta escapada, solo resta saber aplicarlo y convertir mi vida, mi día a día, en un viaje con la gente que me salga al camino.





mi casa

Bierzo

Bierzo

Algún pueblo del Bierzo

el menda

mis carreteras

lavandería doméstica

mis carreteras

nuestro norte

herramientas - Euskadi

Pirineo francés

Creppe

tapadita en Alzon

mi casa otra vez

comida antes del territorio comanche

mi primera "birra"

de infarto en Susa

desde mi cuarto en Slovenia

desayuno Sloveno

off

+ off

disfraces en karlova

+ disfraces

sobre manillar

+ disfraces

Norte de Croacia

auto skola jeje

Rio Miljacka - Bosnia

pobre Puch

guerra

comida bosnia en Mostar

camino de Montenegro

mis ropitas

muralla de kotor

+ ropitas en Kotor

Dubrovnick

Costa croata

pequeño pueblo amurallado

costa croata

exquisita sopa croata

exquisito lomo encintado crota

mi cuarto en casa croata

casa croata


la guerra

mochilero

encaramados

en Longarone

para antes de petar, b&b italia

cuarto de motero errante

el pincho y la caña. España.