Con isto de ir aumentando a seguridade polo marrón, fíxenme
cun collarín de espuma e unhas botas de verdade, de astronauta, das que fan que
en vez de pes teñas muñós insensibles, case inertes. Con estas botas a
sensibilidade nas palancas de marcha ou freo é anecdótica, pasa a rexistrar índices
negativos. Non e que perdas tacto, non, directamente sofres amputación dos
membros para pasar a traballar con zancos ortopédicos. Nunca tal cousa pensara.
O paseo non pretendía ser mais que unha posta en escea dese
par de elementos, a meu xuizo indispensables para pasearse polo monte, e así foi, pero
unhas cousas levaron a outras e o pouco xa estaba sorteando trampas de todo
tipo, sudando coma un can e desexando que todo aquilo rematara dunha fuckin vez…
NAAAAA!! Estaba a disfrutar coma un porco nunha lameira, coma se fora o único
jalo do jaliñeiro, por tutatis!! Canta felicidade pode transmitir un ferro?? Pregunteime
nun par de ocasios sen dar coa resposta… pero e que dende que coñecin a austríaca
ésta, non deixo de facerme a mesma pregunta unha e outra vez...
Fixen cumio, parei, fotos de rigor, vista o horizonte e
jassssss!! polo corta fuegos abaixo. Abrelle gas aquí para endereitar isto,
baixa o cu que non ves que isto afuciña, ollo coa lagoa glaciar, a fochanca, o
pao e os penedos, toxos, toxos e mais toxos. Acabou o corta fuegos sen pena,
pero coa gloria de ter sentido ben reguladas as barriñas estas que calquer día
montolles un altar. O subir cara o cumio parecíame que non estaban ben taradas
de todo (será cousa da miña postura que fai que cargue moito os brazos), pero
en baixada e llaneando polo corta fuegos, totalmente irregular, a orquilla
traballaba coa dozura propia dunha diosa
grega, tragando todo canto había jeje.
Cheguei a un camiño que metia medo, pero claro, ca chuvia
treboenta de onte a noite, era de esperar dar cun pantanal así. Metín a moto
polo medio e medio do camiño enlamado e como vin que a cousa ia ben, apreteille
o gas con intención de pasar aquilo o estilo dakariano, pero non, antes parei
forzosamente na lama para comprobar testura e sabor. Pero ainda así, e coa moto
enterrada hasta as orellas, tiña tatuado un sorriso na miña face que calqueira
diria que son o tonto do pueblo. Erguina e jasssssss!!!!. Fixen un par de kms
por pistas duras practicando aquilo de sair da curva a golpe de mango e nunha
destas, cando case me adianta a roda traseira pola dereita, decidin que por
hoxe ben chegaba de sensaciós fortes. Barrín o monte cerrei a porta e pirei dalí
antes de que ninguén notara miña presencia.
As botas caralludas, a proxima vez mirarei de non deixar as
pernas en casa, por aquilo de ir collendo confianza. Non, en serio, moi ben,
cambia todo, pero dinme conta que a distancia das palancas aos estribos, está
especialmente pensada para montar con botas de astronauta, así que por esa
banda moi ben. O collarín dame seguridade, igual non vale para nada, pero
pensar que por levar esa merda o perigo de desnucarme podese ver diminuido nun
0,000002% faime ir algo mais seguro. Psicolóxicamente faille moito. O malo foi
a conxugación de ambos elementos, que obrígame mirar de levantar o manillar un
par de centímetros. A ver!, entre que as botas fanme crecer un centímetro e o
collarín non me deixa tirar moito a cabeza para atrás, non queda outra que
mirar de ir mais erguido na moto, levantar o manillar vamos!, así que merda! terei
que ir mirando outra chuche máis jejeje
Por certo, da baixada polo corta fuegos e da esparramada na
lama non busquedes nada no vídeo. Pensaba que lle dera a “rec” e dinlle
ostias!.
